5.970

Ik zag … een jongetje.

Het was één van de donkere dagen voor Kerst. Het was acht uur ‘s ochtends, er was geen natuurlijk straaltje licht te bespeuren en het miezerde zacht. Mijn zoon van acht en ik hadden ons net met lichte tegenzin op onze fietsen gehesen om naar school te gaan. Direct aan het begin van onze fietstocht liep een jongetje op het fietspad. Hij was niet zo groot, leek van dezelfde leeftijd als mijn jongste zoon te zijn. In een flits besloot ik om te stoppen en om te vragen of dit wildvreemde jongetje misschien achterop wilde. Dat wilde hij wel. Hij vertelde hoe hij heette, waar hij op school zat en waar hij woonde. Ik leverde hem af voor de deur van zijn school en wenste hem een fijne dag, fietste door om mijn zoon naar school te brengen en vervolgens naar mijn werk te gaan.

In de dagen hierna zat het me niet lekker: dit jongetje, dat daar in het donker en het nat dat hele stuk van huis naar school liep. Ik sprak mijn zorg uit tegen een leerkracht van de betreffende school die ik toevallig (?) een paar dagen later tegen kwam. De leerkracht vertelde dat het gezin van het jongetje het zwaar had en vanuit meerdere hoeken ondersteund werd. In alle gedachten die toen opdoemden bleef ik hangen. Ik peinsde dagen lang over wat ik kon doen: iets doen leek me namelijk het enige dat mogelijk was. Moest ik een Facebook-actie op touw zetten om een fiets te regelen voor dit mannetje? Maar had hij die eigenlijk wel nodig? Een kerstpakket voor de deur zetten? Maar zaten zijn ouders daar wel op te wachten? Iets heel speciaals zoals een avondje bioscoop regelen? Maar was dat wel wat dit gezin verder zou helpen? Ik kwam er niet uit. Het hing zwaar in mijn hoofd en liet me niet los.

In de training Mindful Parenting ging het die week over compassie. Ik vertelde over wat mij zo had geraakt en wat ik nog steeds meedroeg. Dat ik niet wist waar compassie stopte en overging in daadkracht om mijn eigen ongemak te verlichten. Of andersom.
De docent van de training vertelde hoe compassie het met heel je hart wensen dat iemand het goed gaat is. Zonder dat je iemand daadwerkelijk zelf redt of het lijden van een ander draagt. Dat je met compassie een appèl doet op iemands zelfredzaamheid. Er naast staat in plaats van er in.
Ik raakte me er van bewust hoe vaak ik die grens over ga: ik sta er nogal snel ín, om te proberen andermans problemen op te lossen. Of om de dingen waarvan ik dénk dat iemand last van heeft uit de weg te ruimen. Wat niet altijd helpt, zeker als iemand ergens zelf geen last van heeft. Fijne uitdaging in de opvoeding ook, dit.

Jongetje in het donker: ik wens dat het je goed gaat! Dat er voldoende hulppartijen om je heen staan om je vrolijk en vrij op te laten groeien.
En ik? Als ik je weer eens zie lopen zal ik vragen of je een ritje achterop wil. En ik zal tegen het team op jouw school zeggen dat als ze denken dat je hulp kunt gebruiken, ze mij een seintje mogen geven. Fijne feestdagen, zeker ook voor jou!